προς τη Σύνθεση
20 & 1 θέσεις
μηδέν. η περιέργεια είναι έμφυτη. τα απαραίτητα εργαλεία βρίσκονται πλέον στην διάθεση της καθεμίας. οι θέσεις που ακολουθούν απευθύνονται αποκλειστικά σε ανθρώπινα όντα που ήδη έχουν ξεκινήσει και βρίσκονται καθ’ οδόν. δηλαδή σε ανθρώπινα όντα. τίποτε άλλο παρά λίγα λόγια που ψιθυρίζονται από το στόμα στο αυτί
ένα. η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει καιρό τώρα και ο χρόνος λιγοστεύει. άγχος τερατωδών διαστάσεων ικανό να παραλύσει. εύκολη λύση η επιστροφή στο βασίλειο του Θεάματος. τελειωτική επικράτηση του Θανάτου.
ένας ανίσχυρος ψίθυρος δυναμώνει ως το ύψος της κραυγής μας: Ο Χ Ι
δύο. μονάχα το Σώμα αυτής της Μέρας (κι όλη η μαύρη Άβυσσος από κάτω). αντέχεις;
τρία. η πορεία της «εξατομίκευσης» γίνεται πραγματικά ενδιαφέρουσα όταν αντιλαμβάνεσαι ως τη ρίζα πόσο απαραίτητοι είναι οι άλλοι για να γίνεις ο Εαυτός σου. κι ήδη χαράζει μες τους σπασμούς της Μέρας η Κοινότητα που έρχεται
τέσσερα. αν κάποτε συναντηθούμε, θα ‘ναι έξω από το βασίλειο του Θεάματος, θα ‘ναι πάνω στο σπαρασσόμενο Σώμα της Μέρας
πέντε. όλος ο αγώνας των κινηματογραφιστών συμπυκνώνεται πλέον σε ένα αίτημα και μόνο: «πώς τελειώνεις τον κινηματογράφο;». με άλλα λόγια: πώς βγαίνουμε από το βασίλειο του Θεάματος;
έξι. εδώ, όπως και σε όλα τα μεγάλα ζητήματα της «Δύσης», υπάρχουν ουσιαστικά δύο προσεγγίσεις: η «εβραϊκή» και η «ελληνική»
εφτά. τις ιερές εικόνες δεν τις δείχνουμε (η αναπαράσταση ως βλασφημία) / κι αυτό το κορίτσι;
οκτώ. κι είπε: είμαι η μέρα
εννιά. είμαι η αρχή
δέκα. είμαι η επανάσταση
έντεκα. είμαι η δημοκρατία
δώδεκα. εσύ τί είσαι;
δεκατρία. (αρκεί που εμφανίζονται. πώς έφτασαν τόσο μακριά;)
δεκατέσσερα.
δεκαπέντε. από το θέαμα της καταστροφής του Κόσμου στην καταστροφή του θεάματος του Κόσμου
δεκαέξι. Θ
δεκαεφτά. Ε
δεκαοκτώ. Α
δεκαεννιά. Τ
είκοσι. Ρ