Δημοσθένης Σκουλάκης, Διαδήλωση,
1968, λάδι σε καμβά, 70 x 90 εκ.
Δεν θα είχα ασχοληθεί περισσότερο εάν κατά την διάρκεια ενός μάλλον τυπικού «ελέγχου» πριν από λίγα λεπτά της ώρας (απλώς και μόνο για να επιβεβαιώσω ότι η «ενδεδειγμένη» αντιμετώπιση της «όχλησης» παρέμενε η σιωπή και η «σκόνη του χρόνου») δεν διεπίστωνα ότι οι ανωτέρω εικονιζόμενοι «φύλακες της τάξεως» –πιθανώς σε μία κρίση υπερβάλλοντος ζήλου– «προσήγαγαν» ολόκληρο το τεύχος των Αναγνώσεων της Κυριακάτικης Αυγής της 21ης Απριλίου 2019...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο υποφαινόμενος ταραξίας είχε το θράσος να αφήσει (όχι ένα, όχι δύο, αλλά...) τρία ανώνυμα σχόλια στο blog των Αναγνώσεων και συγκεκριμένα σε ένα άρθρο του Άλκη Ρήγου με τίτλο «Η ανάγκη ενεργής μνήμης» (της 21ης Απριλίου του 2019 - όπως ήδη έγραψα). Εκεί εξέφραζα –με οξύ πλην κόσμιο τρόπο θαρρώ– μια ορισμένη κριτική η οποία η αλήθεια είναι ότι απαιτεί ένα πιο εκτενές και επεξεργασμένο κείμενο για να λάμψει σε όλο της το μεγαλείο. Επιφυλάσσομαι.
Όπως θα διαπιστώσει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης δεν σκόπευα να επανέλθω, καθώς στο τρίτο και τελευταίο σχόλιο αποχαιρετούσα άπαξ και δια παντός όχι μονάχα την Αυγή και τους θεράποντες αυτής, αλλά έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο με τον οποίο συμπορεύτηκα (κριτικά) από τον Μάιο του 2012 έως και τον Ιούλιο του 2015. Δεν μετανιώνω (πολύ). Πρόκειται για μια εμπειρία υπερπολύτιμη από την οποία αξιώθηκα να αντλήσω κρίσιμες ενοράσεις.
Κι ύστερα ήρθε η έκπληξις: το συγκεκριμένο τεύχος πλέον απουσιάζει από το blog! Ολόκληρο. Το μόνο που έχει ξεμείνει για να θυμίζει ότι κάποτε εδώ έστεκε ένα τεύχος-αφιέρωμα στην δικτατορία της 21ης Απριλίου (του 1967) είναι το έργο «Διαδήλωση» του Δημοσθένη Σκουλάκη. Τίποτε άλλο...
Έψαξα, ωστόσο, και βρήκα το κείμενο μέσω τoυ facebook των Αναγνώσεων. Πατήστε εδώ και απολαύστε υπεύθυνα. Όσο προλαβαίνετε!
ΥΓ. Εννοείται ότι θα αφήσω το link τούτης της ανάρτησης ως «σχόλιο» κάτω από τον συγκεκριμένο πίνακα του Δ. Σκουλάκη. Για να δούμε αν θα εμφανιστεί. Με μια ευχή: το τεύχος να επιστρέψει το συντομότερο δυνατόν στη θέση του. Σώο και αβλαβές. Δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται μ' αυτούς που ξέρουν...
(όσο για τα πολιτικά–ηθικά–ιδεολογικά συμπεράσματα τούτης της μικρής κι ασήμαντης ιστορίας, αυτά ας τα βγάλει ο καθένας μόνος του)