Δεν αποτελεί έκπληξη για μένα ότι ένας 28χρονος είδε όλα όσα είδε (θα έπρεπε να γράψω απλώς: είδε) και αυτά τα μετουσίωσε σε κινηματογραφικό έργο (ναι, είναι αλήθεια ότι η αυθεντική τέχνη διατηρεί πάντα εκείνη την «άλω» –ουσιαστικά ένα μαγικό στοιχείο–, ακόμα κι όταν μιλάμε για κάτι τόσο «άυλο» και «τεχνητό» όσο ο χρόνος στον κινηματογράφο). Όχι λίγα κορυφαία έργα έχουν δοθεί, εξάλλου, από 20χρονους (Ρεμπώ, Λωτρεαμόν, Πικάσο ενδεικτικά – ας μην υπεισέλθουμε στους 20χρονους ροκ δημιουργούς).
Αν δεν συμβαίνει ακόμα το ίδιο με τους κινηματογραφιστές (εντός ή εκτός ομίχλης) οφείλεται μάλλον σε μια παρεξήγηση. Η παρεξήγηση έγκειται στο ότι (υποτίθεται πως) οφείλεις να λάβεις την άδεια κάποιου για να κάνεις κινηματογράφο. Σαν χρίσμα/χρήμα. Κι ενώ όλα έχουν γίνει πιο εύκολα από ποτέ. Ή ενδεχομένως εξαιτίας αυτού.
Όπως όμως ο ήρωας στο Fight Club συνειδητοποιεί ξαφνικά ότι το πιστόλι που κρατάει ο Τάιλερ Ντέρντεν βρίσκεται στην «πραγματικότητα» στο δικό του χέρι, έτσι κι οι νέοι κινηματογραφιστές θα δουν κάποια στιγμή την ψηφιακή τεχνολογία σαν κάτι που βρίσκεται στο δικό τους χέρι.
Όταν συμβεί αυτό, θα γευτούμε κινηματογράφο (o altra cosa) που δεν χωράει ο νους μας.