1. Κάτω από το δέρμα (2013) του Τζόναθαν Γκλέιζερ
Ένα κινηματογραφικό επίτευγμα με ανεξερεύνητες ακόμη προεκτάσεις, ένα μεγάλο έργο τέχνης με το οποίο συνεχίζουμε να αναμετριόμαστε. Προσεχώς περισσότερα.
2. Ρόμα (2018) του Αλφόνσο Κουαρόν
Ένα κινηματογραφικό αριστούργημα που τοποθετεί τον Κουαρόν στο πάνθεον των μεγάλων δημιουργών της έβδομης τέχνης, συνταιριάζει το προσωπικό με το οικουμενικό και (μας) δείχνει τον δρόμο. Τα γράψαμε (ενδεχομένως αχρείαστα αναλυτικά) εδώ.
3. Arrival (2016) του Ντενί Βιλνέβ
Οι εξωγήινοι έρχονται για να μας δείξουν τον δρόμο προς μια ανώτερη, πλανητική συνείδηση, αλλά εμείς επιμένουμε να στήνουμε μηχανές και πολυβόλα εγκλωβισμένοι στον γραμμικό χωροχρόνο μας, τους διαχωρισμούς κάθε είδους και τα ανόητα συμφέροντά μας. Ενδεχομένως ό,τι πιο φιλοσοφικό και πνευματικά προωθημένο έχει βγει από χολιγουντιανό στούντιο εδώ και καιρό.
4. Έμφυτο Ελάττωμα (2014) του Πολ-Τόμας Άντερσον
Θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του είτε το The Master είτε η Αόραστη Κλωστή σαν μια άτυπη επιβεβαίωση ότι ο Π.Τ. Άντερσον είναι ο σημαντικότερος Αμερικάνος κινηματογραφικός δημιουργός των χρόνων μας. Επιλέγουμε ωστόσο την μαστουρωμένη, μελαγχολική ελεγεία του για το χαμένο (;) όνειρο της δεκαετίας του '60 και την χαμένη (;) ψυχή της Αμερικής. Γιατί έτσι μας αρέσει.
5. Τόνι Έρντμαν (2016) της Μάρεν Άντε
Εκείνη δεν έχει χρόνο, έχει καριέρα. Εκείνος όμως ξέρει ότι ο χρόνος λιγοστεύει κι αποφασίζει να δράσει αναστατώνοντας την ρουτίνα της κόρης του στη Ρουμανία. Μια τρυφερή ταινία που συνδυάζει πετυχημένα την κωμωδία της αμηχανίας με το δράμα της παρέλευσης του χρόνου. Μια ρωγμή από την Γερμανία.
6. Moonlight (2016) του Μπάρι Τζένκινς
Μπορεί το Τρέξε! να συνόψισε με τον πλέον εμφατικό τρόπο τη μείζονα απογοήτευση που επέφερε το ξεφούσκωμα της (υποτιθέμενης) ελπίδας της εκλογής Ομπάμα, όμως εμείς θεωρούμε ότι τούτη εδώ αποτελεί τη μεγάλη αφρο-αμερικάνικη ταινία της δεκαετίας και μιας νέας -διευρυμένης- μαύρης συνείδησης που έρχεται με φόρα για να πάρει ό,τι της ανήκει.
7. Zama (2017) της Λουκρέσια Μαρτέλ
Ένας άνδρας περιμένει να πάει αλλού, σε άλλον τόπο, κάπου καλύτερα... Κι ο χρόνος περνά. Ή μήπως όχι; Ένα αινιγματικό έργο που σε καλεί να επιστρέφεις και να χάνεσαι μέσα του. Ιδιαίτερα καδραρίσματα, υπνωτικός ρυθμός, ποίηση του παράδοξου. Προσεχώς περισσότερα. Ή μήπως όχι;
8. Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι (2011) του Τόμας Άλφρεντσον
Εκπροσωπώντας επάξια το ζουμερό αφηγηματικό σινεμά η ταινία του Άλφρεντσον διαθέτει όλα όσα ζητάμε από ένα ενήλικο έργο εμπορικών αξιώσεων: τρισδιάστατοι χαρακτήρες, στιβαρή πλοκή, άψογη φιλμική κατασκευή, ανθρωποκεντρική σκηνοθετική ματιά. Μαζί με μια έντονη μελαγχολία σχετικά με το πέρασμα του χρόνου και τη ματαιότητα των ανθρώπινων ανταγωνισμών.
9. First Reformed (2017) του Πολ Σρέιντερ
Ένα έργο που τολμά να ξαναπιάσει το νήμα από το Ο διάβολος πιθανώς... του Ρομπέρ Μπρεσόν και να κοιτάξει κατάματα το τέλος του κόσμου. Με μινιμαλιστική κομψότητα και αληθινό (πνευματικό) πάθος ο Πολ Σρέιντερ παραδίδει μέσα από τα σπλάχνα του κυρίαρχου (μετα-)χριστιανικού κόσμου μια βαθιά και επώδυνη ταινία που ταράζει και καλεί τον θεατή σε επείγοντα αναστοχασμό.
10. This is not a film (2011) των Τζαφάρ Παναχί & Μοχταμπά Μιρταμάσμπ
Αν και για τον ιρανικό κινηματογράφο η δεκαετία σημαδεύτηκε από τον θάνατο του Αμπάς Κιαροστάμι και τις μεγάλες ταινίες του Ασγκάρ Φαραντί, προτιμήσαμε να κλείσουμε την λίστα με ένα εντελώς χειροποίητο έργο που αποδεικνύει ότι το πάθος για σινεμά είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά. Κι ότι η αληθινή ποίηση -κυρίως αυτό- μπορεί να βρεθεί παντού. Ακόμα και μέσα σ' ένα ασανσέρ.
Άλλες 25 ταινίες που δεν χώρεσαν (τούτη τη φορά) στη λίστα
Foxcatcher, Αγάπη, Ο Λύκος της Wall Street, No, Λεβιάθαν, Η ζωή της Αντέλ, Ένας χωρισμός, Κλέφτες Καταστημάτων, Burning, Ανωτέρα βία, The Master, Αόρατη κλωστή, Inside Llewyn Davis, Τρέξε!, Carol, Ida, You were never really here, The Social Network, Mandy, Suspiria, Holy Motors, H διαδοχή, Spring Breakers, Ο γιος του Σαούλ, Ο άγνωστος της λίμνης