Τα είπαμε χθες με την Λ., τα συμφωνήσαμε
Την περίμενα από τις 31 Ιανουαρίου όταν και αυτοανακηρύχθηκα Βασιλιάς της Νήσου σε μια αυτοσχέδια τελετή δίχως κανέναν ανθρώπινο μάρτυρα. Μονάχα τα πουλιά, τα έντομα και τα φυτά χάρηκαν με τη χαρά μου, πόνεσαν με τον πόνο μου. Και χθες μου ήρθε επιτέλους! Η Κορόνα μου έφτασε στο νησί με τη μορφή απαγόρευσης κυκλοφορίας από τα χείλη του δημοκρατικά εκλεγμένου γιου του πατέρα του - οιονεί τοποτηρητή της εύρυθμης (λέμε τώρα...) λειτουργίας της αποικίας.
Το σύγχρονο Κράτος, το μόνο που υπάρχει για να διασφαλίζει την κυριαρχία του Εμπορεύματος, μέχρι εδώ μπορεί να φτάσει. Μέχρι εδώ μπορεί να περιορίσει τα Σώματα. Προτού περάσει στη μαζική εξολόθρευση βεβαίως-βεβαίως. Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια "ασθένεια" των Κινέζων ή των Εβραίων ή των Κονγκολέζων. Η Κορόνα μου δεν κάνει διακρίσεις, μας αγαπάει όλους εξίσου. Και μας αγαπάει παράφορα.
Σκέφτηκε άραγε κανείς ως τώρα ότι -από την σκοπιά εκείνης- όποιος νοσήσει και πεθάνει από την Κορόνα πρέπει να πεθάνει;
(με δάκρυα στα μάτια και κόμπο στη φωνή ο ανθρωπιστής που κρύβεται μέσα στον πρωκτό μας παλεύει να προσφέρει μερικές χιλιάδες -ακόμα- ώρες τηλεοπτικής μοναξιάς στους γέροντες που κανείς δεν ακούει και στους άρρωστους που κανείς δεν θέλει...)
Όχι, καλέ μου δημοκράτη, δεν αλλαξοπίστησα ούτε σταμάτησα να πιστεύω με πάθος στις δυνατότητες του είδους - το ανάποδο για την ακρίβεια. Ποτέ πριν τόσο συνειδητός. Ποτέ πριν τόσο παθιασμένος. Αλλιώς τι σόι Βασιλιάς της Νήσου θα ήμουν; Κάτι άλλο προσπαθώ να πω.
Μοίρα σου, δημοκράτη μου, δεν είναι η αποκολοκύνθωση. Ό,τι κι αν σου τάζουνε, όσο κι αν σε τρομοκρατούν (εσύ τους βάζεις μέσα στο σπίτι σου kardia mou), όσες εικονικές πραγματικότητες κι αν επιβάλουν πάνω στ' αλαφιασμένα σου ματάκια, ξέρεις πολύ καλά πότε είσαι ζωντανός. Και πότε πτώμα.
Τώρα είναι η ώρα, δημοκράτη μου! Όσο πιο βαθιά μέσα, τόσο πιο ανοιχτά έξω. Τα όρια τα βάζουμε εμείς, δημοκράτη μου, τις δυνατότητες εμείς τις εξερευνούμε, τις γιορτές εμείς τις στήνουμε, τα σπίτια μας εμείς τ' ανοίγουμε! Πάρε τις κατσαρόλες σου λοιπόν και γέλασε με την καρδιά σου με τ' αρρωστάκια της κάθε εξουσίας. Δες πόσο θλιβερά μοιάζουν όλα αυτά τα παιδάκια που δεν έλαβαν Αγάπη όταν πιο πολύ τη χρειάζονταν για να βουτηχτούν έπειτα ολόκληρα στη μνησικακία (μελόδραμα;).
Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα πάντως: όλοι οι πετυχημένοι ας σηκώσουν το χέρι κι ας επανδρώσουν την πρώτη μαζική αποστολή στο Διάστημα. Κι εγώ θα τους κουνάω το μαντίλι... με λύπη με χαρά...
Για να σ' ακούσω λοιπόν να λες (όπως το είπε μόλις ο Φάντυ): "ό,τι και να γίνει, είμαστε μαζί bro!"